بیوگرافی جمشید هاشم پور معروف به جمشید آریا | زندگی شخصی و هنری+تصویر

جمشید هاشم‌پور که در دهه‌های شصت و هفتاد یکه‌تاز ایفای نقش در آثاری تجاری بود که وی را در قامت یک ابرقهرمان به تصویر می‌کشیدند در سالهای بعد کوشید تواناییهای بازیگریش را خرج کاراکترهایی کند که به اندازه مخاطبان توجه منتقدان را هم به خود جلب کند. اما همچنان او را با زینال بندری می‌شناسند.

بیوگرافی جمشید هاشم پور

جمشید هاشم پور با نام هنری جمشید آریا در سوم فروردین سال 1323 درهاشمی و سلسبیل تهران به دنیا آمد. پدر و مادرش اصالتا اردبیلی هستند. او در خانواده ای پر جمعیت با چهار برادر و سه خواهر زندگی می کرد. پدرش نظامی بود و با هنر و سینما سر سازگاری نداشت. تحصیلان دیپلم خود را در رشته ی ریاضی ادامه داد و در جوانی در ورزش ووشو فعالیت داشت. وارد مدرسه نظام شدو بعد از آن هم در دانشکده افسری قبول شد ولی از تحصیل در این رشته انصراف داد.

رندگی نامه جمشید هاشم پور — **زندگی نامه جمشید هاشم پور**

او ازدواج کرده و متاهل است. او و همسرش صاحب دو فرزند دخترهستند. فرزندان جمشید هاشم پور الناز هاشم پور و ساناز هاشم پور نام دارند. همسر جمشید هاشم پور فارغ التحصیل رشته ی روانشناسی است.

جمشید هاشم پور را بیشتر بشناسیم

آدم بی شیله پیله و خانواده دوستی است.صداقت برایش اصلی مهم است. اگر بازیگر نمیشد بخاطر علاقه اش به قطار دوست داشت لوکوموتیوران شود. به اخلاقیات پایبند است و حدودش را نمی شکند. وی در کونگ فو خط 7 شال بند سبز را دارد. کاملا اتفاقی به واسطه ی دوستش به سینما معرفی شد. او به بیماری نارسایی قلبی دچار است.

زندگی هنری

قبل از انقلاب

اولین فیلم سینمایی خود را با معرفی یکی از دوستانش به ساموئل خاچیکیان، کارگردان ایرانیِ ارمنی تبار، در سال ۱۳۴۷ و با بازی در نقش کوتاهی در فیلم جهنم سفید آغاز کرد.

در فیلم های «جنجال پول» ساختهٔ پرویز خطیبی_ «ایوالله» به کارگردانی منوچهر نوذری_ «خوشگل ترین زن عالم » به همراه منوچهر وثوق، «قسمت» به کارگردانی امیر شروان، عشقی ها (کارگردان جمشید شیبانی) بازی کرد.

آخرین فیلم جمشید هاشم پور پیش از انقلاب « خوشگلترین زن عالم »به کارگردانی قدرت الله احسانی و بازیگری منوچهر وثوق، جمیله بود. بعد از آن برای مدتی سینما را رها کرد.

وی درباره علت کناره گیری اش از سینمای انقلاب این چنین تصریح کرد: «من قبل از انقلاب در چیزی نزدیک به ۱۰ فیلم بازی کردم اما به دلایلی که شاید بتوانم بگویم بیشتر اخلاقی بود بعد از بازی در آن فیلمها از سینما بیرون آمدم…آن سالها در سازمانی استخدام شدم که کارش امداد و نجات بود. اول یک دوره ای دیدیم و بعد عضو گروه امداد شدیم و کسانی که مثلا در کوه گیر می افتند یا تصادف

می کردند یا گرفتار برف و بهمن می شدند را نجات می دادیم. با بیست سال کار در آن سازمان مرا بازنشسته کردند و بعد دیگر چسبیدم به سینما.»

بعد از انقلاب

جمشید هاشم پور پس از انقلاب در سال ۱۳۶۱ که به دعوت مسعود کیمیایی برای بازی در فیلم خط قرمز دوباره به سینما بازگشت. بازی او در نقش «زینال بندری» در فیلم تاراج ساختهٔ ایرج قادری بود که جمشید هاشم پور (آریا) را با سرِ تراشیده میان مردم مطرح کرد؛ تا جایی که تیپ قهرمان سرتراشیده تا سال ها مخاطبان بسیاری را روانهٔ سینماها می کرد.

وی در این باره می گوید: « در فیلم «نقطه ضعف» تصمیم بر این شد که با سر تراشیده حضور پیدا کنم و با فیلم ((تاراج)) این نوع تیپ جا افتاد.

او ستاره سینمای ایران در دهه هفتاد بود فیلمهای بعدی او عبارتند از: فرمان، بازداشتگاه، نقطه ضعف، بالاش، پایگاه جهنمی، عقابها، یوزپلنگ، تیغ و ابریشم، عشق و مرگ، پرده آخر، تماس شیطانی، دادستان، قرق، مادر، طعمه، افعی، یاران، آخرین خون، نیش، پرواز از اردوگاه، آخرین بندر، ضربه طوفان، یاغی، رنجر، زخمی، مجازات، گروگان، عقرب ، آواز قو، گشت ارشاد، مسافر ری و چندین فیلم دیگر تا به امروز.

جمشید هاشم پور از معدود هنرپیشگان موفق سینمای ایران است که فعالیت تئاتری نداشت و بنا به گفته خودش در یکی از مصاحبه هایش سینما را از سینما شروع کرده است و تنها فعالیت تئاتری وی صحنه هایی از فیلم تماس شیطانی بود که صحنه های تئاتر را با راهنمایی مجید مظفری اجرا کرد. از افتخارات جمشید هاشم پور می توان به برنده دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اول مرد (هیوا) اشاره کرد.

او در دهه شصت و اوایل دهه هفتاد در کنار بازی در فیلم های اکشن و حادثه ای بازی در نقشهای دیگر را نیز امتحان کرده است: روز باشکوه (کیانوش عیاری، ۱۳۶۷) - مادر (علی حاتمی، ۱۳۶۸) - پردهٔ آخر (واروژ کریم مسیحی، ۱۳۶۹) - عشق و مرگ (محمدرضا اعلامی، ۱۳۶۹) و دلشدگان (علی حاتمی، ۱۳۷۰).

هاشم پور پس از دریافت دیپلم افتخار از هفدهمین دوره جشنواره فیلم فجر (۱۳۷۷) برای بازی در فیلم هیوا (رسول ملاقلی پور) گزیده کار شد و سعی کرد در فیلم های خوب و متفاوت بازی کند. بازی بسیار خوب او در فیلم های آواز قو (سعید اسدی، ۱۳۷۹)، سفر به فردا (محمدحسین حقیقی، ۱۳۸۰)، قارچ سمی (رسول ملاقلی پور، ۱۳۸۰)، واکنش پنجم (تهمینه میلانی، ۱۳۸۱) نشان از رویکرد سخت گیرانهٔ هاشم پور دارد. او در این سال ها یک بازی تحسین برانگیز در فیلم مسافر ری (داود میر باقری، ۱۳۷۹) از خود به نمایش گذاشت.

سال ۱۳۸۲ دو فیلم بر پرده سینماهای تهران داشت: واکنش پنجم و سفر به فردا. از جوایز جمشید هاشم پور می توان به برنده لوح زرین بهترین بازیگر مرد برای فیلم «مسافر ری» اشاره کرد.

بازی خوب او در فیلم «سفر به فردا» که نامزدی بیستمین دوره جشنواره فیلم فجر را برایش به ارمغان آورد به دلیل اکران نامناسب و نوع فیلم آنچنان که باید دیده نشد.

نقش کوتاه او در فیلم کیفر بسیار گیرا و تأثیرگذار بود به گونه ای که برای تیزر تبلیغاتی عکس این بازیگر بر پرده های تبلیغات بود. هاشم پور در سال ۱۳۸۶ از پس نقش سنگینی در فیلم استشهادی برای خدا به خوبی برآمد و نامزد دریافت سیمرغ بلورین از جشنوارهٔ فجر شد.

جمشید هاشم پور پس از ۱۰ سال در جشنواره فیلم فجر ۳۶ ام حضور پیدا کرد.

حواشی

فیلم روبان قرمز

او با دعوت حاتمی کیا برای فیلم روبان قرمز رفت و حتی قرارداد سفید برای بازی بست . اما پس از مدتی مرحوم ابراهیم اصغرزاده مدیر تولید فیلم روبان قرمز به ساخته ی حاتمی کیا به هاشم پور خبر داد که پرویز پرستویی که در فیلم دیگری مشغول به کار بود اکنون با پایان کارش برای فیلم روبان قرمز انتخاب شده و اینچنین بعد از یک ماه تمرین او از این پروژه بیرون آمد.

فیلم هیوا

هاشم پور درباره بازی در فیلم هیوا این پنین تصریح کرد: « وقتی داستانم با حاتمی کیا به این شکل تمام شد کمی دلگیر و دلسرد بودم و به قول معروف مأیوس و غمگین شدم. دوست داشتم آن نقش را بازی کنم تا اینکه یک روز زنگ خانه مان را زدند. رفتم دم آیفون که ببینم چه کسی پشت در است دید این صدا آمد که من ملاقلی پور هستم. بیا پایین ببینم. بیا بیرون. تو غلط می کنی در فیلم من بازی نکنی. آخر قبلترش به وی گفته بودم حوصله بازی ندارم. خلاصه نشستیم چای خوردیم و همان موقع رفتیم دفتر و شروع کردیم به تست گریم که شد فیلم "هیوا”»

من دیه گو مارادونا هستم

او در این فیلم به خاطر برداشت ها و کات های بسیاری (حدود 40 بار برداشت) که برای یک نمای ساده سه نفره بود از بازی در فیلم به مدت 10 روز کناره گرفت تا عوامل خودشان به دیدنش رفتند و از او تقاضا کردند که برگردد. وی در باره این تجربه اینچنین تصریح کردد: « گفتم بد است در سینمای ایران بپیچد که یک نمای سه نفره را این همه برداشت گرفته ایم؛ آن قدر پیچیده و سخت و سنگین نبود. هنرپیشه اذیت می شود و از بین می رود. همه حرکات عین ماشین می شود.»

ممنوع الکاری

بعد از فیلم "یوزپلنگ”(۱۳۶۴) ساخته ساموئل خاچکیان بود که ممنوع الکار شد. قبل از فیلم شایعه شده بود که هاشم پور قرار است ممنوع الکار شود و چون قرارداد این فیلم بسته شده بود سریع کلید فیلم را زدند و فیلمبرداری را شروع کردند.

بعد از ممنوع الکاری اش اقدامی نکرد و حتی ارشاد هم نرفت تا بداند که اصلا چرا ممنوع شده یا درخواست بدهد ممنوع الکاری اش را لغو کنند.

وی در این باره اینگونه توضیح داد : «حتی کسی به من خبر نداد ممنوع الکار شدم. آن موقع کارگردانها و تهیه کننده ها لیست بازیگران شان را می بردند ارشاد و به آنها می گفتند که هاشم پور فعلا نمی تواند کار کند. دلیل خاص نداشتند فقط گفتند ایشان خیلی دارد پرواز می کند و مطرح می شود.»

هاشم پور بعد از «یوزپلنگ» سه سال و چند ماه ممنوع الکار بود تا بازی در «روز باشکوه» (۱۳۶۷) ساخته کیانوش عیاری.

وی درباره رفع ممنوعیت از فعالیت خود بیان می دارد: « نقشی که در "روز باشکوه” بود که در بین بازیگران سینمای ایران عیاری نتوانست بازیگری را پیدا کند که آناتومی و فرم بدنش به آن کاراکتر بخورد. نقش نماینده اشرف در یکی از استانها بود که باید خیلی ابهت می داشت. بعد عیاری رفت ارشاد و با مسئولان صحبت کرد که چنین پرسوناژی دارم و بازیگری که مدنظرم باشد نمی توانم پیدا کنم. شما هم بس کنید. ایشان به اندازه کافی متنبه شده است! سه سال و چهار ماه برایش بس است. اول گفتند یک ماه دیگر، ۲۰ روز دیگر و خلاصه عیاری آن قدر اصرار کرد تا بالاخره ممنوع الکاری مرا برداشتند.»