نقد فیلم جشن دلتنگی به کارگردانی پوریا آذربایجانی

نقد فیلم جشن دلتنگی را با این جمله کوتاه آغاز می کنیم که فیلم روایتی اپیزودیک دارد و شخصیت های خویش را از طبقات و شرایط اجتماعی و سنین و مشکلات مختلف انتخاب کرده است و به نقش اینستاگرام در زندگی های این آدم ها پرداخته است.

گاهی هم این روایت ها در جاهایی با قدرت های پیوندی متفاوت به یکدیگر گره می خورند و جهان داستان را به عنوان یک دهکده جهانی تشکیل می دهند.

یکی از مشکلاتی که جامعه ی امروزی ایران را با بحران مواجه کرده است، آمار بالای طلاق چه رسمی و چه عاطفی می باشد. از بحران های دیگر جامعه که چندان هم با اختلافات زناشویی بی ارتباط نیست، افزایش سرطان گونه ی فضای مجازی در بطن زندگی شخصی آدم هاست. فضایی که روابط واقعی انسان ها را کم تر کرده و هر یک را بیشتر در لاک تنهایی خویش فرو برده است.

فضایی که مجازی است و واقعی نیست بدین معنا که هیچ کدام از ما، واقعیت پشت عکس های اینستاگرام را نمی دانیم و گاهی حسرت آن را می خوریم و گاهی هم سعی بر نزدیک کردن سبک زندگی مان به آدم های دوست داشتنی مان در این شبکه مجازی داریم.

البته گاهی هم همین فضا با وجود دور کردن آدم ها از یکدیگر، در مواقعی باعث نزدیک شدنشان هم می شود و نمی توان آن قدر هم دید بدی و منفی به اینستاگرام داشت. و این مسئله بسته به نوع نگاه و برخورد ما با این شبکه اجتماعی دارد.تمام مطالب گفته شده در بالا، به اضافه ی مهاجرت های غیرقانونی که چندان ربطی هم به این سوژه ندارد، داستان فیلم جشن دلتنگی، جدید ترین ساخته ی پوریا آذربایجانی را تشکیل می دهند.

موضوع های به روز و مهمی که متاسفانه به دلیل یک سری شتاب زدگی ها و چفت و بست دار نبودن فیلمنامه و اضافه های بسیار و… آن چنان که باید خود را نشان نداده اند در نهایت اثر متوسط رو به پایینی را منجر شده اند. در ادامه با نقد فیلم جشن دلتنگی همراه نت نوشت باشید.

معرفی عوامل فیلم جشن دلتنگی

بازیگران: محسن کیایی ، بهنام تشکر ، پانته آ پناهی ها ، بابک حمیدیان ، مینا ساداتی، ساغر قناعت ، علی دهبان،  پریوش نظریه و امید روحانی.

فیلمنامه نویس: پوریا آذربایجانی و مونا سرتوه مدیر فیلمبرداری: علیرضا زرین‌ دست  چهره‌پرداز: مهرداد میرکیانی صدابردار: آرش برومند تدوینگر: خشایار موحدیان تهیه‌کننده: علی قائم‌مقامی

نقد فیلم جشن دلتنگی ، واقعیت روابط مجازی

نقد فیلم جشن دلتنگی را با این جمله کوتاه آغاز می کنیم که فیلم جشن دلتنگی روایتی اپیزودیک دارد و شخصیت های خویش را از طبقات و شرایط اجتماعی و سنین و مشکلات مختلف انتخاب کرده است و به نقش اینستاگرام در زندگی های این آدم ها پرداخته است. گاهی هم این روایت ها در جاهایی با قدرت های پیوندی متفاوت به یکدیگر گره می خورند و جهان داستان را به عنوان یک دهکده جهانی تشکیل می دهند.

ما در فیلم با انواع و اقسام مختلف کاربرهای این شبکه مجازی اعم از سلبریتی مانند جهان ( محسن کیایی )، تازه وارد هایی چون افسانه ( پانته آ پناهی ها ) و رضا ( بهنام تشکر )، الگو گیرنده مثل شخصیت لاله ( مینا ساداتی )، هویت دروغین سارا ( ساغر قناعت ) و… آشنا می شویم و به رازها و دروغ ها و حقایق زندگی هر یک از آنها پی می بریم.

البته که فیلم در بیان هر یک از این داستان ها، شاخ و برگ های اضافی کم ندارد که نه تنها با حذفشان می توانست اثر را یک پارچه تر و روان تر کند، بلکه می توانست وقتش را در چفت و بست های هر یک از این شخصیت ها و پیوند این کاربران بگذارد. برای نمونه می توان به داستان کناری رضا و رویا (پریوش نظریه) اشاره کرد که علاقه ی قدیمی شان واقعا هیچ منطق دراماتیک در فیلمنامه ایجاد نمی کرد.

یا همسایه چینی لاله و کاوه (بابک حمیدیان) که بود و نبودش چندان تاثیر شگرفی بر روند داستان نمی گذارد. یا حتی مسئله مهاجرت غیرقانونی جهان که ترکیب درستی با داستان فضای مجازی ندارد. و حتا گنجاندن گروه جوان موسیقی زیرزمینی که البته مناسبات و رفتارشان خوب از آب درآمده و نشان از آشنایی آذربایجانی با سبک زندگی جوانانه ی آن ها دارد، امری بی مورد است.

همه ی این موارد جشن دلتنگی را به اثری پر گو تبدیل کرده است.

گویا آذربایجانی میخواسته با ساخت یک فیلم، تمام مشکلات جامعه و در صدر آن فضای مجازی را بیان دارد. مشکلی که در بسیاری دیگر از فیلم های سینمای ایران هم دیده می شود و همین امر از تاثیرگذاری اثر و پیام اصلی آن می کاهد و این نباید در نقد فیلم جشن دلتنگی از قلم بیفتد.

تنها پیوند قوی و درستی که در فیلم دیده می شود، رابطه ی مجازی سارا و جهان است که بعدا به واقعیت می پیوندند. هر دو ی این شخصیت ها با یک هدف مشترک، سعی بر ارائه ی هویتی غیر از خویش در اینستاگرام دارند. جهان با پخش شایعه مرگ خویش و سارا با صدمه ای که پس از حادثه دیده با اکانت دیگری در این فضای مجازی فعالیت می کنند.

در نهایت هم همین دو نفر هستند که به رابطه ای واقعی و فراتر از مجازی می رسند و با کمک انسانی سارا به جهان، زندگی جدیدتری را شروع می کنند.

نباید این نکته در نقد فیلم جشن دلتنگی از قلم بیفتد که بافت بصری فیلم یک دست نیست. در نماهایی تصاویر خوبی قاب گرفته می شوند، مانند سکانس سخنرانی جهان در ترافیک اتوبان با پس زمینه ی پشت میلاد و در سکانس ها و نماهایی دیگر، دوربین بسیار معمولی رفتار می کند و کیفیت بصری در حد برخی سریال های تلویزیونی افت می کند.

جشن دلتنگی در نهایت رستگاری آدم ها را کناره گیری از این فضای مجازی می داند و به نقش گفتگوی بین زوجین در تحکیم روابطشان اشاره می کند.

به یاد بیاوریم نماهای آخر هر اپیزود را که لاله و کاوه ی خوشبخت را پس از فارغ شدن از گوشی نشان می دهد و در انتظار نوزادشان هستند که به صورت نمادین، تولد او گویا تولد دیگر هر دوی این شخصیت ها و پذیرش نقش مادری و پدری شان می باشد و در مقابل افسانه و دخترش را قاب می گیرد که هر یک در دنیای مجازی خویش غرق شده اند.

پیامی که البته درست است اما با چنین پرداخت گل درشتی تاثیر چندانی بر مخاطب نمی گذارد. جشن دلتنگی نمونه ی دیگری از فیلم هایی است که حرف های خوبی برای گفتن دارند، اما چندان خوب حرف نمی زنند.