عفونت ادراری در بارداری چه نشانه های دارد + روش های درمان

عفونت ادراری بارداری را می توان اتفاقی شایع در دوران بارداری دانست و همه ی مادران باردار اگر دقت و توجه لازم را نداشته باشند مستعد ابتلا به عفونت ادراری هستند. تانما در این مطلب ضمن بیان علل و انواع عفونت ادراری بارداری ، درمان عفونت ادرای بارداری را نیز مطرح می کند؛

عفونت ادراری بارداری چیست؟

عفونت مجاری ادراری یا UTI زمانی بروز می کند که جمعیت باکتری های مضر در مکانی که ادرار از آن خارج می شود افزایش یابد. در دوران بارداری احتمال بروز این عفونت بالاست زیرا با رشد جنین، رحم نیز بزرگ شده و به مثانه و مجاری ادراری فشار می آورد .

به دنبال این فشار، مجاری مسدود شده و ادرار به درستی تخلیه نمی شود. در این شرایط احتمال رشد باکتری های مضر افزایش می یابد و زمینه ساز بروز عفونت ادراری در دوران بارداری می شود. عفونت، از پایین مجاری ادراری می تواند به مثانه و کلیه ها کشیده شود.

علل عفونت ادراری بارداری

علل عفونت ادراری

بانوان چه در دوران بارداری چه غیر آن بیشتر مستعد ابتلا به عفونت ادراری هستند، چون باکتری ها حین معاشقه و نزدیکی از روده و واژن وارد حالب می شود. بنابراین جنسیت زنانه یکی از علل خطر این عفونت است. رابطه جنسی شدید نیز باعث التهاب مثانه می شود و در این شرایط باکتری ها راحت تر مثانه را آلوده می کنند.

از آنجایی که میکروب ها با ادرار از مثانه و حالب خارج می شود، بنابراین کاهش تعداد دفعات ادرار نیز یکی از علل عفونت ادراری در بارداری به شمار می آید. ناهنجاری های مجاری ادراری یا عارضه های مزمنی مانند دیابت نیز ممکن است به عفونت مجرای ادرار منجر شود.

علل عفونت ادرای در بارداری

بارداری باعث عفونت مجرای ادرار نمی شود، به خاطر داشته باشید که از هر 5 خانم یک نفر در مرحله ای از عمر خود دچار این مشکل می شود. اما بارداری تغییراتی را در بدن مادر ایجاد می کند که وی را بیشتر در معرض عفونت ادراری قرار می دهد. بارداری قبل از هر چیز با تغییراتی هورمونی همراه است که محیط را برای عفونت و رشد و تکثیر باکتری هایی چون اشرشیا کلی فراهم می کند.

افزایش پروژسترون نیز باعث شل شدن عضله های انتقال دهنده ادرار می شود، در نتیجه باکتری ها تا مثانه و احتمالاً کلیه بالا می رود. به این ترتیب احتمال عفونت در دوران بارداری افزایش می یابد. رحم بزرگ شده نیز مانع از تخلیه کامل مثانه می شود و مقداری ادرار در مثانه باقی می ماند که بستر را برای تکثیر باکتری ها فراهم می کند.

نشانه های عفونت ادراری بارداری

• احساس سوزش هنگام دفع ادرار
• رنگ تیره ادرار
• تکرر ادرار و حجم کم ادرار
• بوی بد ادرار
• درد در پایین شکم و کمر
• تب
• تهوع
• مقاربت جنسی دردناک

انواع عفونت ادراری بارداری

عفونت مجاری ادرار و یا مثانه

اغلب باکتری ها در مثانه توقف می کنند و تکثیر می شوند و باعث التهاب و ایجاد علایم آشنای عفونت مثانه می شوند. التهاب مجاری ادرار در میان زنانی که فعالیت جنسی زیادی دارند، بین سنین 20-50 سال رایج است.

عفونت کلیه

باکتری ها همچنین می توانند از مثانه تان عبور کنند و یک یا هر دو کلیه را آلوده کنند. عفونت کلیه شایع ترین بیماری پزشکی در دوران بارداری است. عفونت می تواند به جریان خون سرایت کند و برای شما تهدید کننده زندگی شود.

عفونت کلیه ممکن است عواقب جدی برای نوزادتان داشته باشد. این کار باعث افزایش ریسک کار زایمان زودرس و داشتن نوزاد با وزن کم می شود و با افزایش خطر مرگ و میر جنین یا بدنیا آمدن نوزاد مرده ارتباط دارد.

باکتری های بدون نشانه

داشتن باکتری در مجاری ادراری ممکن است که هیچ نشانه ای نداشته باشد. این با نام باکتری های بدون نشانه شناخته می شود.زمانی که باردار نیستید، این وضعیت به طور کلی باعث بروز مشکل نمی شود و اغلب به تنهایی خودش از بین می برد.

با این حال در دوران بارداری، باکتری های بدون نشانه به طور معنی داری خطر ابتلا به عفونت کلیه را افزایش می دهد و همراه با زایمان زودرس و وزن پایین نوزاد است. این یکی از دلایلی است که ادرار شما به طور معمول در دوران بارداری مورد آزمایش قرار می گیرد.

خطرات عفونت ادراری بارداری

سپتیسمی

ابتدا عفونت کلیه می تواند به سپتیسمی تبدیل شود. سپتیسمی واکنش بدن شما به یک عفونت جدی است؛ اغلب به آن "مسمومیت خونی" گفته می شود و باعث تب و درد شدید می شود و می تواند به شدت به شما ضربه بزند.

التهاب ممکن است به اندازه ای شدید شود که جریان خون به اندام های شما و یا به جنینتان را قطع کند که می تواند برای هر دوی شما مهلک باشد.سپتیسمی تنها می توانند با آنتی بیوتیک های مؤثر درمان شوند.

زایمان زودرس

عفونت های مجاری ادراری ریسک زایمان زودرس را افزایش می دهد، که منجر به نوزاد رشد نکرده و عدم توانایی در نفس کشیدن بدون کمک شود.

عفونی شدن کودک

همانند عفونت های باکتریایی دیگر، UTI می تواند در هنگام زایمان به کودک شما سرایت کند ؛ این می تواند باعث عفونت های جدی شود و به چشم، بینی و یا دهان کودک شما برسد و برای زندگی او تهدید کننده است.

اگر در زمان زایمانتان باور دارید که عفونت ادراری دارید، باید با پزشک خود درباره ریسک ها و راه های جایگزین صحبت کنید، تا از عفونی کردن کودکتان خودداری کنید. شما بدن خود را می شناسید، پس مطمئن شوید که پزشک آن را به عنوان نشانه نرمال حاملگی رد نکند.

پیشگیری از عفونت ادراری بارداری

• نوشیدن مقدار زیادی آب؛ حداقل ۸ لیوان در روز آب بنوشید.
• وقتی نیاز به ادرار کردن دارید آن را نادیده نگیرید و سعی کنید موقع ادرار کردن مثانۀ شما کاملاً خالی شود.
• پس از دفع مدفوع، مقعد خود را از جلو به عقب پاک کنید تا از ورود باکتری های موجود در مدفوع به مجرای ادرار جلوگیری شود.
• ناحیۀ تناسلی خود را با استفاده از آب و صابون تمیز نگه دارید.
• اندام تناسلی خود را قبل و بعد از نزدیکی جنسی تمیز کنید.

هشدار!

استفاده از محصولات بهداشتی مربوط به سلامت واژن مثل ژل، اسپری ها و صابون های ضدباکتری قوی که ممکن است فضای مجاری ادرار و واژن را برای رشد باکتری ها مستعد کند و همچنین استفاده از دوش واژینال در دوران بارداری توصیه نمی شود.

درمان عفونت ادراری بارداری

درمان خانگی عفونت ادراری بارداری

• از غذاهای حاوی پروبیوتیک استفاده کنید.
• مصرف مایعات را افزایش دهید
• ادرار کردن مکرر
• بدنتان را تمیز و خشک نگه دارید
• در رابطه جنسی از کاندوم استفاده کنید
• سیر خام کتازه مصرف کنید.
• اگر درمان ویتامین C به مدت سه ماه صورت گیرد، عفونت های ادراری کاهش می یابد.
• روغن میخک برای فعالیت ضد میکروبی، ضد ویروسی و ضد قارچی شناخته می شود اما لطفا آن ها را تحت نظارت ارائه کننده خدمات بهداشتی خود مصرف کنید.
• روغن اساسی پرتقال را می توان با موفقیت به عنوان درمان برای عفونت باکتریایی مورد استفاده قرار داد. اما باید بعد از مشورت با ارائه کننده خدمات بهداشت به بیمار داده شود.

درمان دارویی عفونت ادراری بارداری

بعد از تشخیص عفونت، برای درمان آن می توان از آنتی بیوتیک ها استفاده کرد که شایع ترین درمان در دوران بارداری برای رفع عفونت ادراری است. آنتی بیوتیک های تجویزی عمدتا از نوع پنی سیلین ها و ماکرولیدها هستند که از آن جمله می توان به پنی سیلین، آموکسی سیلین، آزیترومایسین و اریترومایسین اشاره کرد.

سایر آنتی بیوتیک ها از جمله فلوئوروکینولون ها و سولفونامیدها برای جنین خطرناک هستند و نباید مصرف شوند. بهترین کار این است که در صورت ابتلا به عفونت حتما با متخصص مربوطه در مورد نوع آنتی بیوتیکی که می توانید مصرف کنید صحبت کنید. مصرف دارو را برای مدت 3 تا 7 روز باید ادامه دهید و دوره درمان را کامل کنید،در غیر این صورت احتمال مقاوم شدن باکتری ها به آنتی بیوتیک وجود دارد.