نشانه های کودک بیش فعال

از نشانه های کودک بیش فعالی قطع پی‌درپی گفت‌وگو و مکالمه بزرگ‌ترها پاسخ دادن به سؤال، پیش از آنکه جمله‌ی سؤال‌کننده به پایان برسد. بی‌صبری و بی‌تحملی شدید طوری که هر آنچه طلب کرد، باید در همان لحظه آن را دریافت کند. پرحرفی‌ مدام در حال حرکت و جنب‌و‌ جوش بودن بی‌صبری و نداشتن تحمل برای ایستادن در صف و رعایت نوبت عصبی و حساس بودن و مرتب پایین و بالا پریدن هل دادن بقیه‌ی کودکان برهم زدن بازی بقیه‌ انجام تکلیف‌های مدرسه بدون توجه و دقت «قاپیدن» وسایل و اسباب‌بازیهای کودکان دیگر نداشتن مهارتهای لازم در برقراری ارتباط‌های اجتماعی با دیگران گم‌کردن وسایل شخصی از این شاخه به آن شاخه پریدن

تشخیص بیش فعالی

تشخیص بیش فعالی با یک آزمون خاص امکانپذیر نیست. مجموعه ای از این علائم باید (حداقل در مدت شش ماه) مورد بررسی قرار بگیرد. کودک این موارد را معمولا قبل از هفت سالگی نشان می دهد. همچنین کودکی که دارای این نشانه هاست با رفتارهایش اطرافیان خود را در محیط های مختلفی مانند مدرسه یا خانه دچار مشکل می کند و حتی با گروه دوستان و همسالان خود نیز به راحتی کنار نمی آید.

در مقابل این دسته از پدر و مادرها، والدینی هستند که نمی خواهند مشکل کودک خود را بپذیرند و معمولا با بهانه آوردن از هشدارهای معلمان و سایر اطرافیان طفره می روند. این افراد از درمان این اختلال واهمه دارند و گمان می کنند داروهایی که توسط پزشک تجویز می شود برای فرزندشان عوارض دارد. این در حالی است که اگ راین کودکان در زمان مناسب درمان نشوند، نمی توانند در امور آموزشی و فعالیت های اجتماعی خود موفق عمل کحنند و ممکن است برای خودو اطرافیانشان مشکل آفرین باشند.

انواع ADHD

نوع ترکیبی (بی توجهی/بیش فعالی/تکانشی): کودکان با این نوع ADHD ۳ نشانه این اختلال را از خود نشان می دهند. نمی توانند کارهای شان را تمام کنند، همیشه آشفته و حواس پرت هستند و در زمینه تحصیلی هم مشکل دارند. این دسته از سایر انواع ADHD شایع تر است.

نوع پرتحرک/ تکانشگری: کودکان این دو نشانه را بروز می دهند اما معمولا توجه خوبی دارند. نوع دوم بیشتر در پسربچه ها دیده می شود. این بچه ها مرتب به کارهای خطرناک دست می زنند مثلا از دیوار، کمد، مبل و… بالامی روند، مرتب در حال دویدن و بالا و پایین پریدن هستند، پرحرفند، حرکت های بی جا و نامناسب دارند، رفتارهای خشن نشان می دهند، پرخاشگرند، دست های شان را خیلی تکان می دهند، دائما می خواهند با رفتار و اعمال خود جلب توجه کنند و در جای خود آرام نمی نشینند.

نوع بی توجه ADD: این کودکان بیش فعال نیستند و خانه، مهد یا مدرسه را روی سرشان نمی گذارند. به همین دلیل ممکن است علائم مشکل آن ها هیچ وقت تشخیص داده نشود. بچه های این دسته توجه کافی ندارند، نمی توانند تمرکز و دقت مطلوب را بر امور خود داشته باشند، به جزییات دقیق نمی شوند، مرتب وسایل خود را گم می کنند، به صحبت معلم با دقت گوش نمی دهند و باید بگویم که این نوع در دختران شایع تر از پسران است.

نقش والدین بچه های بیش فعال چیست؟

یک برنامه ریزی منظم برای روزهای کودک: مثلا بیدار شدن، بازی کردن، غذا خوردن، مطالعه و تماشای تلویزیون و تشویق کودک به نظم و پیروی از برنامه

مراقبت از رفتار کودک در جمع

تشویق کودک به رفتارهای خوبی که قبلا تجربه کرده و استفاده از روش جایزه دادن

به کار گیری زبان خوش و رفتار مناسب به جای تنبیه

بیش فعالی در دختران شایع تر است یا پسران؟

۳ تا ۵ درصد بچه های مدرسه ای درگیر این مشکل هستند و پسران ۳ برابر دختران گرفتار بیش فعالی می شوند. دیده شده که فرزند اول بودن، بیش فعال بودن والدین و اعتیاد والدین در ابتلای کودک به این اختلال موثرند.

کمی درباره بیش فعالی در بچه های زیر ۲ سال بگویید

بسته به درجه مهارت تکلم در کودک بیش فعالی می تواند در میزان مهارت شنیداری، خلق وخو، توجه انتخابی و جهت یابی او اثرگذار باشد. والدین این کودکان باید به میزان خواب فرزند خود توجه ویژه ای داشته باشند زیرا مشکلات خواب کودک با ابتلای او به این اختلال ارتباط دارند زیرا کمبود خواب، توجه و توان حافظه را کاهش می دهد. یادتان باشد که نوپایان ۱۲ تا ۱۸ ماهه باید بتوانند ۲۰ کلمه را بفهمند یا بگویند. بچه های ۲ ساله باید حدود ۲۰۰ کلمه را بفهمند و در سن ۲تا۳ سال دایره لغات کودک به بالای ۹۰۰ عدد می رسد و نوپا می تواند تا ۳۰۰ کلمه را به زبان بیاورد. البته این تعداد برای تمام بچه ها یکسان نیست و از آنجا که پسر ها دیر تر از دختر ها به حرف می افتند می توان گفت که پسر ها از دختر ها بیش فعال ترند.

درمان این اختلال چیست؟

مهم ترین نکته در درمان اختلال بیش فعالی تشخیص به موقع آن است. متخصص برای درمان رفتارهای فرد و افکار تشدیدگر رفتارهای بیمارش را مدنظر قرار می دهد و به مراجع خود می آموزد برای مواجهه با شرایط خود چطور واکنش های خود را مهار کند و جسم و ذهنش را در یک راستا قرار دهد. به غیر از رفتار درمانی و روان درمانی بنا به نظر متخصص ممکن است از داروهایی هم استفاده شود. این دارو ها عوارضی مانند کاهش اشتها ، بی خوابی و اضطراب به همراه دارند.

آیا این مطلب مفید بود؟ 1
نظر خود را بنویسید! لطفا کلیک کنید