مهم ترین نشانه های سندروم روانی دیوژن چیست + روش های درمانی

سندروم روانی دیوژن بیشتر در سنین سالمندی بروز پیدا می کند و از جمله علل ابتلا به این بیمار ی می توان به داشتن سابقه ی برخی بیماری های جسمی و روانی اشاره کرد. تانما در این مطلب شما را با علل و علائم سندروم روانی دیوژن بیشتر آشنا می کند؛

سندرم دیوژن چیست ؟

به بیان کاملا ساده و قابل فهم افرادی که دچار این سندروم می شوند از خود به اندازه کافی و مورد نیاز مراقبت نکرده و میزان مراقبت نکردن در افراد مبتلا به این سندروم متفاوت است. به مرور زمان فعالیت هایی از جمله استحمام، بهداشت شخصی و حتی فعالیت هایی همانند اصلاح سر و صورت توسط این افراد انجام نشده و در نتیجه این عملکردی بوی بده دهان، بوی بد بدن و … سبب ایجاد آزار و اذیت تمامی اطرافیان می شود.

به علاوه این که استحمام نکردن و عدم رعایت نکات بهداشتی سبب ایجاد بیماری های جسمی نیز خواهد شد. در بسیاری از مواقع دیده می شود که افرادی که دچار اختلالات روانی شده اند به مرور زمان دچار این سندرم شده و توسط اطرافیان از زندگی و جامعه طرد می شوند.

تاریخچه سندروم روانی دیوژن

منشاء این سندروم ناشناخته است، اما این اختلال برای اولین بار در سال ۱۹۶۶ و توسط کلارک و همکارانش به رسمیت شناخته شده و با نام سندروم دیوژن معرفی شد. از آن زمان به بعد، نام این سندروم در جامعه روانپزشکی و ادبیات پزشکی رایج شده و بیش از آن، به عنوان یک پدیده در رسانه های جمعی و میان مردم مطرح شد.

توصیفات اولیه از این سندروم، توسط متخصصین جراحی و روان پزشکان عمومیت پیدا کرده است. این نام از سینوپ دیوژن، یک فیلسوف یونان باستان ناشی می شود که گویا در آتن زندگی می کرده است.

شیوع سندرم دیوژن

این نوع سندروم یا همان اختلال رفتاری بیشتر در افراد مسن خانم و آقا که بالای۶۰ سال سن دارند مشاهده می شود. این که انسان در افراد میانسال و یا حتی در سن پایین مشاهده کرد بسیار محدود و نادر بوده، اما غیر ممکن نیست. علائم افراد مبتلا به این بیماری بسیار متفاوت است و بستگی بسیاری به کیفیت زندگی فرد دارد.

انواع سندروم روانی دیوژن

• سندروم روانی دیوژن اولیه: هیچ بیماری پزشکی موجود باعث تحریک این بیماری نمی شود.
• سندروم روانی دیوژن ثانویه: این سندرم از دیگر اختلالات بهداشت روان ناشی می شود.

علل سندرم دیوژن

هنوز تحقیق برای بهبود درک سندرم دیوژنس در حال انجام است. بیشتر آنچه مردم در مورد این بیماری می دانند ناشی از مطالعات موردی روانشناختی است. مطالعات موردی به جای گروه های بزرگ از افراد ، بر روی افراد متمرکز است ، بنابراین آنها حجم نمونه کوچکی را ارائه می دهند.

این می تواند یک اشکال در تحقیقات باشد، زیرا آنچه در مورد یک شخص صادق است ممکن است در مورد شخص دیگر صادق نباشد. برخی منابع تخمین می زنند که حداقل نیمی از موارد در افراد بدون شرایط قبلی بهداشت روانی رخ می دهد.

هنگامی که هیچ بیماری پزشکی دیگری وجود ندارد ، دانشمندان اظهار می کنند که سندروم روانی دیوژن ممکن است یک واکنش استرس ، ناشی از یک واقعه آسیب زا مانند مرگ یک عزیز باشد.

در مواقع پریشانی و غم و اندوه ، فعالیت های روزمره مانند مراقبت های شخصی ممکن است مختل شود ، یا شخص ممکن است آنها را نادیده بگیرد. عدم مراقبت از خود ، انزوای اجتماعی شدید و بی توجهی مواردی است که باعث می شود سندرم دیوژنز از احتکار متفاوت باشد.

به دلیل عدم تحقیقات خاص ، درک درستی از عوارض بهداشتی ، اجتماعی و روانی مربوط به سندرم دیوژن وجود ندارد. با این حال ، تحقیقات نشان داده است که افراد مبتلا به این سندرم در معرض خطر طول عمر کوتاهتری هستند.

ریسک فاکتورها در سندروم روانی دیوژن

• سکته مغزی
• از دست دادن تحرک به دلیل آرتریت
• نارسایی احتقانی قلب
• زوال عقل
• مشکلات بینایی
• افسردگی
• از دست دادن همدم یا مراقب مورد اعتماد
• سابقه بیماری روحی
• سابقه سوء مصرف مواد
• صفات شخصیتی مانند درونگرا بودن

نشانه های سندرم دیوژن

سندرم دیوژن گاهی اوقات در افراد میانسال تشخیص داده می شود اما معمولا در افراد بالای ۶۰ سال رخ می دهد. علائم معمولا در طول زمان ظاهر می شوند. علائم اولیه اغلب شامل کنار رفتن از شرایط اجتماعی و اجتناب از دیگران است. مردم همچنین ممکن است قضاوت ضعیف، تغییر در شخصیت و رفتارهای نامناسب را شروع کنند. علائم هشدار دهنده در فرد ناشناخته ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• بثورات پوستی ناشی از سلامت ضعیف، کک و یا شپش
• ناخن انگشتان بیش از حد بلند است
• بوی بد بدن
• ظاهر شلخته
• آسیب های ناشناخته
• سوء تغذیه
• کمبود آب بدن

به احتمال زیاد خانه فرد نیز علائم غفلت را نشان خواهد داد. بعضی از نمونه ها عبارتند از:

• حیوانات جوندگان
• مقدار زیادی زباله در داخل و اطراف خانه
• یک بوی شدید و ناخوشایند

یک فرد مبتلا به سندرم دیوژن به طور معمول برخی یا همه این علائم را نشان می دهد:

• خودخواهی شدید
• محیط کثیف
• تجمع بیش از حد وسایل
• انکار در مورد وضعیت
• هیچ خجالت یا شرم در مورد محیط اطراف و یا عدم پاکیزگی ندارند
• امتناع از کمک خواستن

تشخیص سندرم دیوژن

افراد مبتلا به سندرم دیوژن به ندرت درخواست کمک می کنند. آنها اغلب تشخیص داده می شوند پس از اینکه یک عضو خانواده برای کمک به آن شخص دسترسی پیدا می کنند. همچنین تشخیص ممکن است نتیجه شکایات همسایگان باشد. سندرم دیوژن به عنوان یک بیماری طبقه بندی نشده است. بسیاری از تشخیص های دیگر نیز شامل این علائم می شوند. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• وسواس اجباری
• اسکیزوفرنی
• زوال عقل

دو نوع سندرم دیوژن وجود دارد ؛ اولیه و ثانویه، که هر گروه حدود ۵۰ درصد از موارد تشخیص داده شده را تشکیل می دهد. برای تشخیص، دکتر به سرنخ ها نگاه خواهد کرد. خصوصا اگر شخص سابقه شکایت همسایگان یا دیگران را داشته باشد، صادق است. آزمایش تصویر برداری مغز مانند MRI یا اسکن PET، به پزشک کمک خواهد کرد که علت اصلی را شناسایی کند.

روش های درمان سندروم روانی دیوژن

سندروم دیوژن ممکن است در بعضی افراد، بسیار حاد شده باشد. لذا مراقبت دائمی از آن ها از اهمیت بالایی برخوردار است. افراد مبتلا به این اختلال، در صورت عدم درمان ممکن است در معرض بیماری های تهدید کننده و آسیب زا قرار گیرند. وضعیت آن ها همچنین ممکن است خطرات محیطی برای اطرافیان به همراه داشته باشد.

پزشک به دنبال عوامل اساسی برای تعیین بهترین درمان خواهد بود. تعیین صلاحیت فرد، اولین قدم مهم است. اگر فرد، قادر به شرکت در جلسات معالجه ای خود باشد، ممکن است روش های درمانی متناسب، مانند روان درمانی استفاده شود. درمان ممکن است شامل تجویز داروهایی برای کاهش اضطراب، کاهش اختلال وسواسی (OCD)، درمان افسردگی یا روان پریشی باشد.

همچنین در صورت تمایل فرد مبتلا، می توان از گروه های پشتیبان جهت تغییر عادات رفتاری فرد بهره برد. در حالات پیشرفته تر، ممکن است فرد مبتلا نیاز به بستری شدن داشته باشد. البته در موارد معمول تر، نیازی به بستری شدن نبوده و صرفا با مراقبت هایی می توان فرد را در خانه ی خود درمان کرد. در کل، این پزشک است که طبق شواهد، تصمیم می گیرد از چه شیوه درمانی و مراقبتی برای فرد مبتلا و خانواده اش بهره ببرد.

وقتی فرد مبتلا، خودش داوطلب درمان است

هدف اصلی پزشکان، این است که به بهبود سبک زندگی این افراد کمک کنند، بنابراین متخصصان مراقبت های بهداشتی باید تصمیم بگیرند که آیا لازم است بیمار خود را مجبور به درمان کنند و یا آن که صبر کنند آن شخص مبتلا، خود به دنبال درمانِ بیماری اش آمده و اقدام کند.

بررسی ها نشان داده است که در حالتی که فرد، خود داوطلبانه برای مداوا اقدام کند، نسبت به شرایطی که پزشک به هر نحو او را مجبور به درمان کرده است، نتایج درمان متفاوت بوده و در حالت اول موفقیت در درمان بیشتر بوده است.

در بعضی موارد، به ویژه مواردی از جمله عدم توانایی در حرکت، بیماران مجبور به قبول کمک از سمت دیگران می شوند، زیرا آن ها کاملا متوجه این امر شده اند که به هیچ عنوان توانایی مراقبت از خود را نداشته و نیازمند یاری دیگران هستند.

در این موارد، کار چندان دشوار نبوده و فرد مبتلا به دنبال معالجه می رود. حضور در بیمارستان ها یا خانه های سالمندان گزینه ای جهت مراقبت از این افراد و همچنین تسریع در روند درمان شان محسوب می شود.

البته لازم به ذکر است که اگر شرایط روحی شخص بیمار به خوبی مراقبت نشود، بیمارستان و خانه ی سالمندان می تواند به بدترین مکان برای این اختلال تبدیل شود و صرفا مکانی جهت رساندن بیمار به خانه ی ابدی و مرگ شود. آمار نشان داده تقریبا نیمی از افرادی که بواسطه ی این سندروم بستری شده اند، نهایتا جان خود را از دست داده اند.

وقتی فرد مبتلا منکر وجود اختلال است

همچنین در سایر موارد که فرد، به راحتی منکر وجود اختلال است، درمان بسیار دشوار خواهد بود. در هر شرایطی، زمانی که فرد مبتلا به اختلالات روانی تحت مراقبت و درمان قرار می گیرد، باید بتواند اعتماد کاملی به درمان گر خود داشته باشد. به همین جهت، لازم است که تعداد افراد درمان گر و مراقب، تا حد امکان برای هر شخص کاهش یابد و فرد صرفا با تعدادی درمان گر محدود (از جمله پزشک، پرستار و مددکار اجتماعی مشخص) مواجه شود.

در برخی مبتلایان، روان درمانی نسبت به درمان رفتاری یا مراقبت های دیگر می تواند تا حد زیادی در درمان این اختلال موفق تر عمل کند. در برخی بیماران نیز، این امر می تواند متفاوت باشد. در کل روش هایی که در مراکز مراقبت روزانه، به بلوغ وضعیت عاطفی بیمار و کمک به معاشرت در جامعه و همچنین شرایط جسمانی او می پردازند نسبت به شرایط بستری کردن بیمار در بیمارستان به مراتب موفق تر بوده است.

همچنین می توان به تشخیص پزشک، فرد مبتلا را در خانه، نگه داشته و شرایط نگه داری او را در محیط مطلوب او فراهم کرد. کمک به فردی با علائم دیوژن می تواند یک چالش باشد. بیشتر افراد مبتلا حتی از اعضای خانواده و دوستان نزدیک خود نیز امدادرسانی نمی کنند.

رفتار مناسب با فرد مبتلا به سندروم دیوژن

نحوه ی رفتار درست با مبتلایان اختلالات روانی که به تازگی اختلال آن ها تشخیص داده شده دشوار است. زیرا بسیاری از آن ها شرایط نامطلوب خود را انکار می کنند و لذا از پذیرش معالجه خود سر باز زده و امتناع می کنند.

به عبارتی مراقبت از کسی که این شرایط را تجربه می کند، می تواند به شدت طاقت فرسا باشد. شخصی که دوستش داشته اید و در حال حاضر از هر لحاظ، چه جسمی و چه روحی به کل از بین رفته است. اگر نتوانید از او مراقبت کنید، به ناچار لازم است از حمایت های قانونی یا شرایط بستری و پشتیبانی پرستارها بهره ببرید.

حتی اگر فرد به حدی دچار این اختلالات روانی شده باشد که خود قادر به تصمیم گیری نباشد، لازم است شما به عنوان عضوی یا اعضاء خانواده ی او، تعهدهای قانونی مربوطه جهت درمان او را بپذیرید. این تعهدها از آن جهت است که شما باید ثابت کنید که فرد مبتلا، در خطر آسیب رسانی به خود یا دیگران است.

در واقع این شرایط ممکن است برای شما واضح و روشن باشد. اما برای طی شدن موارد قانونی در دادگاه، لازم است شما ادله محکمی داشته باشید. با داشتن حمایت دادگاه، شما به راحتی می توانید فرد مبتلا را به مراکز مربوطه انتقال داده و از پشتیبانی افراد متخصص بهره مند شوید. البته، وظیفه شما در پی گیری های پی در پی از وضع فرد مبتلا در مرکز درمانی، همچنان، به جای خود باقی است.

تمایل به انزوا و اضطراب اجتماعی به این معنی است که شناسایی و درمان بسیاری از موارد سندروم روانی دیوژن مدت زمان زیادی طول می کشد. افرادی که دارای تعاملات فوری یا اجباری هستند، اغلب اولین کسانی هستند که موارد این بیماری را تشخیص می دهند. اینها شامل همسایگان ، اعضای نزدیک خانواده و کارکنان بهداشت روان است. آنها ممکن است با کمک گرفتن از خدمات اجتماعی محلی بتوانند کمک کنند ، اما هر گونه مداخله باید با دقت و حساسیت انجام شود.